Ένας γενικότερο όρος που περιγράφει ένα ευρύτερο φάσμα άτυπων επιθηλιακών βλαβών πού συμβαίνουν στην τελική πορολοβιακή μονάδα και εκτείνονται από την άτυπη λοβιάκη υπερπλασία ως τις διάφορες μορφές λοβιακού καρκινώματος in situ. Αυτές οι βλάβες αποτελούν ένα μορφολογικό και βιολογικό συνεχές.
Η συχνότητα της λοβιακής υπερπλασίας είναι 0,5 έως 4% στο σύνολο των καλοήθων βιοψιών. Απαντάται σε όλες τις ηλικίες, είναι, όμως,, πιο συχνή στις προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες
Δεν έχει ιδιαίτερα κλινικά χαρακτηριστικά
Συχνά η βλάβη είναι πολυκεντρική και σε ένα σημαντικό ποσοστό ( >30%) μπορεί να υπάρχει και στους δύο μαστούς.
Η διάκριση λοβιακής νεοπλασίας και λοβιακού καρκινώματος in situ γίνεται με βάση το ποσοστό των κυττάρων της βλάβης που έχουν τις χαρακτηριστικές αλλοιώσεις. Αν είναι ίσες ή περισσότερες του 50% θεωρείται λοβιακό καρκίνωμα in situ. Αν είναι λιγότερες, λοβιακή υπερπλασία
Το λοβιακό καρκίνωμα in situ διαφοροποιείται σε δύο κατηγορίες στην Α και Β, αλλά υπάρχουν και πιο σύγχρονες διαφοροποιήσεις. Αυτές δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη κλινική σημασία.
Η μεγάλη πλειοψηφία των βλαβών, περισσότερο από το 90%, είναι θετική στους ορμονικούς υποδοχείς, σπανίως όμως στο HER2.
Μερικές φορές υπάρχουν δυσκολίες στην διαφοροδιάγνωση των διαφόρων μορφών λοβιακής νεοπλασίες σε σχέση με άλλες βλάβες των μαστών, όπως είναι το πορογενές καρκίνωμα in situ χαμηλού βαθμού κακοήθειας.
Η διάκρισή των επιμέρους μορφών της λοβιακής νεοπλασίας είναι χρήσιμη από επιδημιολογική και κλινικής άποψης, καθώς παρόλο που και οι δύο αποτελούν δείκτη αυξημένου κινδύνου εμφάνισης καρκίνου του μαστού ( και στους δύο μαστούς, όχι μόνο σ’ αυτόν που διαγνώστηκαν), η πιθανότητα εμφάνισης μελλοντικά διηθητικού καρκίνου είναι κατά πολύ μεγαλύτερη να συμβεί αν υπάρχει λοβιακό καρκίνωμα in situ απ΄ότι άτυπη λοβιακή υπερπλασία.