Είναι από τις πιο κατεστημένες πεποιθήσεις των ασθενών: “Εμφάνισα την ασθένεια γιατί πέρασα μία μεγάλη στεναχώρια”. Και αυτή η στεναχώρια, το στρες, συνήθως προέρχεται είτε από απώλεια προσφιλούς προσώπου (σύζυγος, παιδί, μητέρα), είτε από ένα διαζύγιο μετά από ψυχοφθόρες καταστάσεις, είτε από μία απρόσμενη και ισχυρή οικονομική στενότητα ή επαγγελματική αποτυχία.
Αρκετές μελέτες παλαιότερα είχαν δείξει ότι γενικότερα στον καρκίνο, αλλά και ειδικότερα στον καρκίνο του μαστού, το στρες και η στεναχώρια δεν φαινόταν να έχουν κάποια επίδραση. Όμως, στη συνέχεια υπήρξαν και ορισμένες μελέτες που ανέδειξαν το στρες ως παράγοντα κινδύνου. Έτσι το θέμα της ύπαρξης ή όχι κάποιας επίδρασης του στρες στην εμφάνιση του καρκίνου του μαστού παραμένει αμφίβολο.
Μία πρόσφατη μελέτη, με μεγάλο αριθμό γυναικών (106.000), σχεδιασμένη καλά και με αρκετό χρόνο παρακολούθησης κατέληξε στο συμπέρασμα πως το στρες και τα ανεπιθύμητα (τα άσχημα) γεγονότα στη ζωή μιας γυναίκας δεν αυξάνουν τις πιθανότητες της να εμφανίσει καρκίνο του μαστού.
Μία μικρή συσχέτιση φάνηκε να υπάρχει σε νέες γυναίκες (κάτω των 20 ετών) που έχασαν την μητέρα τους (αλλά όχι τον πατέρα τους). Όλες οι άλλες περιπτώσεις απώλειας προσφιλούς προσώπου ή διαζυγίου δεν επηρέασαν τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου.
Με αυτή την μελέτη ενισχύεται η άποψη πως μπορεί κάποια γυναίκα να στεναχωριέται χωρίς να πολλαπλασιάζει το στρες και την αρνητική διάθεση της από το φόβο ότι αυτή η ψυχολογική κατάσταση θα της προκαλέσει μεγαλύτερο κακό γιατί δήθεν αυξάνει τις πιθανότητες της να εμφανίσει καρκίνο του μαστού.
