Οι πληροφορίες που υπάρχουν από τις διάφορες εθνικές βάσεις δεδομένων δείχνουν αλλού μία μικρή αύξηση και αλλού μία σταθερότητα στη συχνότητα εμφάνισης νέων περιστατικών τις τελευταίες δεκαετίες. Επομένως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει κάποια αξιοσημείωτη αύξηση.

Συγκριτικά με τον αντίστοιχο καρκίνο των γυναικών, η νόσος εμφανίζεται πιο καθυστερημένα στη ζωή των ανδρών. Σύμφωνα με τα καταγεγραμμένα στοιχεία, υπάρχει μία αυξημένη συχνότητα εμφάνισης στους άνδρες ηλικίας μεταξύ 60 – 75 ετών.

Καθώς η νόσος στους άνδρες διαγιγνώσκεται συχνά σε πιο προχωρημένο στάδιο, απ’ ότι στις γυναίκες, είναι λογικό γενικά οι ασθενείς με καρκίνο μαστού να μην έχουν την ίδια πρόγνωση.

Ένας λόγος που συμβαίνει αυτή η καθυστέρηση στη διάγνωση είναι η πιο διαδεδομένη αδιαφορία των ανδρών σε θέματα υγείας, αλλά και μία αίσθηση “ντροπής” που υπάρχει σε μία μερίδα ανδρικού πληθυσμού να εξεταστεί για το στήθος τους.

Ο ΚΑΜ συνδέεται συχνά με την κληρονομική προδιάθεση. Οι άνδρες στους οποίους υπάρχει μεταλλαγμένο το γονίδιο BRCA-2 έχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν τη νόσο.
Αντίθετα, η νόσος δεν φαίνεται να σχετίζεται με μεταλλάξεις στο άλλο γνωστό γονίδιο που σχετίζεται με τον καρκίνου του μαστού, το BRCA-1.
Έτσι, το οικογενειακό ιστορικό αποτελεί έναν από τους σημαντικούς  παράγοντες κινδύνου.
Ακόμα και αν δεν υπάρχει κληρονομικότητα, η εμφάνιση ΚΜ σε μητέρα ή σε αδελφή αυξάνει τον σχετικό κίνδυνο στον άνδρα συγγενή κατά 2, 5 φορές.
Γενετική βλάβη που συνδέεται με πολύ αυξημένο ποσοστό καρκίνου του μαστού στους άνδρες ( 50 φορές συχνότερα σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό) είναι αυτή που εκδηλώνεται στο σύνδρομο Kleinefelter.

Τα άτομα που έχουν αυτό το σύνδρομο παρουσιάζουν τη χρωμοσωμιακή ανωμαλία ΧΧΥ. Χαρακτηριστικά του συνδρόμου είναι ότι το πάσχων άτομο έχει την εμφάνιση ανδρός, αλλά με χαρακτηριστικά ευνούχου, δηλ. με τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά φύλου να μην αναπτύσσονται στην εφηβεία, γυναικεία κατανομή της τριχοφυίας, γυναικομαστία (στο 40%), μικρό μέγεθος, υπογοναδισμό ( ορχική ατροφία), στειρότητα, τιμές τεστοστερόνης στο πλάσμα οι μισές του φυσιολογικού κ.λ.π.

Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι:

• Ο τρόπος ζωής και ιδιαίτερα η κατανάλωση οινοπνεύματος, το κάπνισμα και η παχυσαρκία φαίνεται να σχετίζονται με μία μικρή αύξηση της συχνότητας εμφάνισης της νόσου.
• Η έκθεση σε ακτινοβολία στην περιοχή του θώρακα κατά την παιδική ηλικία.

Τα συμπτώματα και τα κλινικά σημεία μοιάζουν με εκείνα που προκαλεί ο ΚΜ στις γυναίκες.
Κατά κανόνα, στη συντριπτική πλειοψηφία τω ν περιπτώσεων, η νόσος παρουσιάζεται ως ένας ανώδυνος όζος (σγρουμπούλι – όγκος) πίσω και προς τα πλάγια (έκκεντρα) από τη θηλή, στο μαζικό αδένα.
Σε μερικές περιπτώσεις εμφανίζονται αλλαγές στη θηλή (εξέλκωση, εισολκή), ρύση της θηλής (συνήθως εκροή αιματηρού υγρού). Σπανίως παρατηρείται και πόνος.
Σε πιο προχωρημένες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει διόγκωση των λεμφαδένων της σύστοιχης μασχάλης (δηλ. της μασχάλης προς την πλευρά του πάσχοντος μαστού). Επίσης μπορεί να διαπιστωθεί ασυμμετρία του μεγέθους και της εμφάνισης μεταξύ των μαστών, καθήλωση του πρησμένου μαστού στο θωρακικό τοίχωμα και εξέλκωση του μαστού (εμφάνιση πληγής στην περιοχή του μαστού).
Γενικά, ο ΚΑΜ εμφανίζεται σε μεγαλύτερη ηλικία και σε πιο προχωρημένο στάδιο ( μεγαλύτερος όγκος και συχνότερα είναι διηθημένοι οι λεμφαδένες της μασχάλης).
Συχνότερα φαίνεται να προσβάλλεται ο αριστερός απ’ ότι ο δεξιός μαστός.

Η διαγνωστική διαδικασία που ακολουθείται είναι η ίδια με τον καρκίνο του μαστού στις γυναίκες.

Τη διαπίστωση κατά την κλινική εξέταση ενός ύποπτου όγκου ή διόγκωσης θα ακολουθήσει ο μαστογραφικός και υπερηχογραφικός έλεγχος, που μπορεί να βοηθήσουν να γίνει αντιληπτό αν πρόκειται για κάποια καλοήθη ή όχι κατάσταση. Σε ύποπτες ή αμφίβολες περιπτώσεις επιβάλλεται η βιοψία της βλάβης.

Ποιές άλλες παθήσεις του μαστού μπορεί να μοιάζουν με την εικόνα του καρκίνου του μαστού και πρέπει να τις λάβει υπόψη του ο γιατρός ( ια προακτική που στην ιατρική ονομάζεται: Διαφορική διάγνωση).

• Υπάρχει και ένα πολύ μικρό ποσοστό που εμφανίζεται και το λοβιακό καρκίνωμα, αλλά αυτό αφορά περιστατικά με υπεροιστρογονισμό στο σύνδρομο Kleinefert.
• Τα κύτταρα του ΚΑΜ είναι πολύ συχνότερα θετικά σε ορμονικούς υποδοχείς, απ’ ότι τα αντίστοιχα του γυναικείου ( 80-90% των περιπτώσεων).
• Η έλλειψη λοβιακών στοιχείων στον ανδρικό μαστό είναι η αιτία που η λοβιακή νεοπλασία ( λοβιακό μη διηθητικό καρκίνωμα) είναι εξαιρετικά σπάνια.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι η σπανιότητα του ΚΑΜ καθιστά δύσκολη τη διεξαγωγή προοπτικών τυχαιοποιημένων ερευνών ( των πλέον έγκυρων) για την αξιολόγηση και ανάδειξη της καλύτερης θεραπευτικής παρέμβασης.
Η θεραπεία ακολουθεί τις θεραπευτικές κατευθύνσεις που ισχύουν για το γυναικείο καρκίνο.
Βασική κατεύθυνση είναι πως η συνδυασμένη θεραπεία (χειρουργική – χημειοθεραπεία – ορμονοθεραπεία) προσφέρει τα καλύτερα αποτελέσματα.
Η χημειοθεραπεία δίνεται μετά την χειρουργική επέμβαση και η ακτινοθεραπεία στο τέλος. Μπορεί, όμως, η χημειοθεραπεία να δοθεί ως αρχική θεραπεία (νεοεπικουρική χημειοθεραπεία), Το ίδιο ισχύει και για την ορμονική θεραπεία.

• Στους άνδρες, η απόσταση της καρδιάς από το θωρακικό τοίχωμα είναι μικρότερη ( καθώς στις γυναίκες όταν γίνει εγχείρηση διατήρησης στήθους, μεσολαβεί η μάζα του παραμένοντος στήθους), επομένως χρειάζεται ειδικός σχεδιασμός στην ακτινοθεραπεία, ώστε να μειωθεί η συνολική δόση της ακτινοβολίας στην καρδιά. [τρισδιάστατη προγραμματισμένη ακτινοθεραπεία].
• Ως χημειοθεραπευτικά φάρμακα χρησιμοποιούνται τα ίδια που χρησιμοποιούνται και στον γυναικείο καρκίνο του μαστού.
  Καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των ανδρικών καρκίνων του μαστού είναι ορμονοαυαίσθητοι, χορηγείται και ορμονοθεραπεία, για αρκετά χρόνια.Αν τα κύτταρα του όγκου υπερεκφράζουν τον παράγοντα HER2 , τότε χορηγείται για ένα χρόνο η κατάλληλη για την περίπτωση στοχευμένη θεραπεία.

Η νόσος δίνει μεταστάσεις στα ίδια όργανα, όπως και ο καρκίνος του μαστού των γυναικών ( οστά, πνεύμονας, εγκέφαλος, ήπαρ κ.α)
Η θεραπευτική αντιμετώπιση είναι η ίδια όπως εκείνη που εφαρμόζεται στη μεταστατική νόσο στις γυναίκες.
Οι υποτροπές μπορεί να διαφέρουν ως προς τη θετικότητα στους ορμονικούς υποδοχείς και το Her-2/neu , καθιστώντας έτσι αναγκαία να γίνει η ανάλογη ππροσαρμογή στη θεραπευτική προσαρμογή. Γι΄ αυτό το λόγο συνιστάται η βιοψία της μετάστασης, αν αυτό είναι εφικτό.